Repertuar

Stefan Sanders (USA) – dyrygent
Jacek Muzyk – waltornia

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Program:
Paul Dukas – Villanelle na róg i orkiestrę
John Williams – Suita Star Wars

Paul Dukas znany jest przede wszystkim jako autor arcypopularnego, rozsławionego jeszcze przez film Disneya poematu symfonicznego Uczeń czarnoksiężnika. Jednak francuski kompozytor, znany z krytycznego stosunku do własnej twórczości (wiele ze swoich dzieł zniszczył), napisał także inne dzieła o równie baśniowej aurze – jednym z nich jest Villanelle na róg i orkiestrę. W oryginalnym brzmieniu utwór przeznaczony był na róg z akompaniamentem fortepianu, a orkiestracja utworu nigdy nie została przez kompozytora ukończona. Warto przypomnieć, że villanella to gatunek poetycki wywodzący się z włoskiego folkloru, jednak rozwijany we Francji między XV a XVII stuleciem. Jego tematyka zazwyczaj dotyczyła sielskiego życia pasterzy, i taki właśnie pastoralny nastrój panuje w uroczym utworze Paula Dukasa. Brzmienie rogu kojarzy się co prawda bardziej z lasem niż z pastwiskami – wszak był to instrument myśliwski – bez wątpienia jednak to jeden z tych instrumentów, który każe myśleć o potędze Natury. Paul Dukas napisał swoją Villanelle z myślą o rogu naturalnym, pozbawionym wentyli – gra na takiej waltorni jest trudniejsza, ale brzmi o wiele bardziej… świeżo i „naturalnie”. Brak wentyli wymusza również ograniczenia – pewnych dźwięków po prostu nie da się zagrać, zatem melodia brzmi nieco archicznie, pozbawiona późnoromantycznej chromatyki. Choć Paul Dukas był nauczycielem takich mistrzów nowego pokolenia jak np. Olivier Messiaen, to nic w jego twórczości nie zapowiada tych nowych brzmień. Villanelle na róg i orkiestrę jest uroczym drobiazgiem, który przenosi nas do sielskiego, baśniowego, niewinnego świata.

W zupełnie innym kosmosie dźwiękowym znajdziemy się słuchając suity Star Wars Johna Williamsa. „Dawno, dawno temu w odległej galaktyce…” – te słowa znane są nawet tym, którzy nie widzieli żadnej części najsłynniejszej filmowej sagi wszech czasów (choć trudno uwierzyć, by takich osób było wiele na dzisiejszym koncercie!). Muzyka w Gwiezdnych Wojnach odgrywa ogromnie ważną rolę – motywy muzyczne, niczym w dramatach muzycznych Richarda Wagnera, prowadzą widza poprzez gąszcz zdarzeń, postaci z odległych zakątków kosmosu, dramatycznych wątków, egzotycznych krajobrazów. Już po pierwszych taktach Marsza Imperialnego wiemy, że nadchodzi Ciemna Strona Mocy, a triumfalne fanfary głównego tematu otwierającego każdy z epizodów sagi budzą ekscytację nową przygodą. John Williams, korzystając z romantycznej tradycji muzyki europejskiej, sięgającej Beethovena, Mendelssohna, Webera i rzecz jasna Wagnera, stworzył jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł XX wieku. Nie ma się co oszukiwać – w klasycznym kinie hollywoodzkim romantyzm nigdy nie umarł. Można narzekać na pompatyczność i gigantyzm tej muzyki, ale jak lepiej zilustrować gatunek, który nazywa się wszak „space opera”? Zresztą kto, słysząc potężną blachę Williamsowskiej orkiestry, nie poczuł choć raz dreszczu ekscytacji, jakby sam miał właśnie wyruszyć na podbój odległych galaktyk?

Stefan Sanders

Dyrygent, artysta nieustannie dążący do doskonałości, całym sobą zaangażowany w działania na rzecz społeczności, której ma zaszczyt służyć. Stefan Sanders od siedmiu jest dyrektorem artystycznym Central Texas Philharmonic. Tę samą funkcję pełni od trzech lat w Fayetteville Symphony Orchestra w Karolinie Północnej i od dwóch w Spartanburg Philharmonic. W tym sezonie koncertowym zadebiutuje z orkiestrą Bozeman Symphony w Montanie i Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie. Powróci też do zespołów, które już prowadził; są wśród nich Narodowa Orkiestra Symfoniczna na Kubie, Orkiestra Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej, Stockton Symphony. Przez kilka tygodni będzie asystował dyrygentowi Filharmoników Nowojorskich.

Artysta współpracował m.in. z Naples Philharmonic, Sarasota Orchestra, Rochester Philharmonic, Virginia Symphony, Stockton Symphony, San Antonio Symphony, Buffalo Philharmonic, Austin Symphony Orchestra, Austin Opera, Orquesta Sinfónica Nacional de Cuba, Orquesta Sinfónica de Guayaquil (Ekwador). Występował też ze znakomitymi solistami, takimi jak skrzypek Gil Shaham, gitarzysta basowy Victor Wooten, pianista Anton Nel, zespół Pink Martini, wokalistka Vanessa Williams.

Ostatnio Stefan Sanders zakończył czteroletnią kadencję jako szef Buffalo Philharmonic Orchestra. Z zespołem tym dał ponad dwieście koncertów. Wcześniej, w latach 1997–2007, był puzonistą w tym zespole. Niedawno zakończył też roczną kadencję na stanowisku dyrektora artystycznego Hot Springs Music Festival w Hot Springs w Arkansas. Był również dyrygentem League of American Orchestras Bruno Walter National Conductor Preview. Ten prestiżowy program skierowany jest do młodych utalentowanych kapelmistrzów, którzy pracują z najlepszymi orkiestrami amerykańskimi. Od 2016 roku prowadzony jest przez Giancarla Guerrero w Nashville Symphony.

Przed rozpoczęciem kariery dyrygenckiej Stefan Sanders był uznanym puzonistą – jako solista występował w Ameryce Południowej, Azji i Europie. Grał m.in. z Filharmonikami Nowojorskimi, Seattle Symphony Orchestra, Florida Orchestra oraz w Operze w Seattle w wystawieniu Pierścienia Nibelunga Wagnera. Nagranie Koncertu puzonowego Erika Ewazena, które Sanders zrealizował z orkiestrą Filharmonii Czeskiej znalazło się płycie wytwórni Albany Records. Stefan Sanders studiował w American Academy of Conducting w Aspen w klasach Roberta Spano, Larry’ego Rachleffa i Hugh Wolffa. Jest absolwentem Juilliard School, University of Texas w Austin i Interlochen Arts Academy.

Jacek Muzyk

Grę na rogu rozpoczął w wieku osiemnastu lat. Po ukończeniu studiów w Akademii Muzycznej w Krakowie doskonalił swoje umiejętności w USA, najpierw w The Mannes College of Music, potem w Juilliard School of Music w Nowym Yorku, kończąc swoją edukację muzyczną w Rice University w Houston w Teksasie. Karierę estradową rozpoczął jeszcze jako student najpierw w Capelli Cracoviensis, następnie Sinfonii Varsovii i Polskiej Filharmonii Kameralnej. Po odbyciu stypendiów zagranicznych wrócił do Polski i pracował w Polskiej Orkiestrze Radiowej, Filharmonii Narodowej oraz Filharmonii Krakowskiej. Grał jednocześnie z wieloma orkiestrami polskimi (m.in. Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, Sinfoniettą Cracovią)  oraz zespołami zagranicznymi (m.in. Danish Chamber Players, Camerata Sweden, Sinfonia Helvetica, Basel Sinfonietta). W 1999 roku został pierwszym waltornistą Polskiej Orkiestry Festiwalowej Krystiana Zimermana, z którą odbył czterdzieści dwa koncerty w Europie oraz USA prezentując obydwa koncerty fortepianowe Fryderyka Chopina.

Po powrocie do USA grał w Houston Grand Opera, Dallas Symphony, Buffalo Philharmonic Orchestra, Houston Symphony. Współpracował też między innymi z Chicago Symphony Orchestra, Pittsburgh Symphony, Saint Louis Symphony, Saint Paul Chamber Orchestra, Los Angeles Philharmonic – wykonywał głównie partię pierwszej waltornii. Jest finalistą przesłuchań na stanowisko pierwszego waltornisty w najlepszych orkiestr światowych: Los Angeles Philharmonic, San Francisco Symphony, Cincinnati Orchestra, Pittsburgh Symphony, Saint Louis Symphony, Saint Paul Chamber Orchestra, Chicago Symphony Orchestra.

Działalność solowa oraz dydaktyczna Jacka Muzyka obejmuje recitale, koncerty solowe i kursy mistrzowskie w Europie, USA, Ameryce Południowej, Chinach i Japonii. Dokonał wielu nagrań archiwalnych solowych i orkiestrowych dla Polskiego Radia, uczestniczył w nagraniach płytowych z orkiestrami polskimi i amerykańskimi oraz wydał trzy płyty solowe, na których znalazły się między innymi wszystkie koncerty waltorniowe Mozarta, transkrypcje trzech Suit wiolonczelowych Bacha.